چه سیاست و برنامه‌ای در قبال پناهندگان و مهاجران به‌ویژه افغان‌ها عقلانی‌تر و کارآمد‌تر است؟ آیا سیاست درهای باز می‌تواند ادامه داشته باشد؟ سال‌های متمادی است که افغانستان فاقد ثبات سیاسی و اقتصادی است.

با گذشت بیش از دو سال از تسلط گروه طالبان بر افغانستان، کشت، تولید و قاچاق مواد مخدر همچنان یکی از بزرگترین نگرانی های کشورهای همسایه افغانستان و جامعه جهانی را تشکیل می دهد.

بر اساس گزارش سازمان ملل، تعداد افغان های زیر خط فقر در پایان سال ۲۰۲۲ به ۳۴ میلیون نفر از جمعیت ۴۰ میلیون نفری، در مقایسه با ۱۹ میلیون نفر در سال ۲۰۱۹ رسید. از نظر دیده بان حقوق بشر ۹۰ درصد از جمعیت این کشور در ناامنی غذایی به سر می برند.

طالبان از زمان تسلط دوباره بر افغانستان، قانون اساسی و سایر قوانین افغانستان را لغو کرده اند و اکنون این کشور را بر اساس دستورات ملا هبت الله، رهبر خود اداره می کنند.

محمد درویش، کنشگر محیط‌زیست نوشت: تا قبل از احداث سد کجکی بر روی هیرمند، دولت افغانستان اگر اراده می‌کرد هم، امکان جلوگیری از حق‌آبه هامون را نداشت. حتی بیش از ۸۰۰ میلیون مترمکعب آب به هامون و چاه‌نیمه‌های ایران می‌رسید. اما به‌تدریج بعد از احداث سد کجکی توانستند آب را مدیریت کنند و اولین نشانه‌های نگرانی در اوایل دهه ۸۰ در هامون ایجاد شده و شاهد خشکسالی‌های پیوسته بودیم.

نشست دوحه در مورد افغانستان به میزبانی آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد و با حضور نمایندگان کشورها در امور افغانستان در هتل شرق دوحه قطر، در حال جریان است؛ نشستی که نگرانی های زیادی را به وجود آورده است.

دوحه پایتخت قطر که در سالهای اخیر میزبان چندین دوره نشست های مختلف درباره افغانستان بوده، قرار است قرار است که از فردا دوشنبه نیز میزبان نشستی دیگر با حضور نمایندگان ویژه بیش از ۲۰ کشور در امور افغانستان باشد. اما باز هم نماینده‌ای از طالبان برای حضور در این نشست بین المللی دعوت نشده است.

یک مقام سازمان ملل از آمادگی این نهاد جهانی برای گرفتن تصمیم سخت برای خروج از افغانستان خبر داد.

ساکنان مناطق مرکزی افغانستان که عمدتا شیعیان هزاره هستند، همواره با چالش های گوناگون در زندگی مواجه بوده اند؛ چالش های که بسیاری اوقات هزینه های سنگینی از آنها گرفته است.

افغانستان برای چهارمین سال متوالی مقام نخست شاخص جهانی تروریسم (جی‌تی‌آی) را به خود اختصاص داده است.